ارتودنسی با روش دیمون و براکتهای سلف لیگیت

براکتهای سلف لیگیت:

نسل جدیدی از براکتها تحت عنوان سلف لیگیتها نامیده می شوند.شرکت‌های تولیدکننده اظهار می‌کنند که با این نوع براکت ها طول درمان ارتودنسی کاهش می‌یابد، درد کمتری به دندانها تحمیل می‌شود و در قیاس با براکتهای سنتی به تنظیمات کمتری نیاز دارند.

با این‌حال در پایان درمان ارتودنسی، اعمال جزئیات نهایی روی دندانها با براکت های سلف لیگیت در مقایسه با براکت های معمولی ممکن است دشوارتر باشد.به علاوه هزینه کلی درمان با این براکتها بطور چشمگیری بیش از براکتهای سنتی فلزی است.بر اساس نتایج تحقیقات، تا به امروز برتری خاصی در نتیجه نهایی درمان  بین این براکتها و براکتهای سنتی یافت نشده است و به نظر می رسد مزیت های تبلیغ شده در مورد این براکتها بیشتر ادعاهای تجاری باشد تا برتری های اثبات شده علمی.

سیستم دیمون:

این سیستم توسط فردی به نام دیمون معرفی شد که براکتها و سیمهای متفاوتی نسبت به سیستم براکتهای سنتی دارد. در واقع براکتهای دیمون نوعی براکت سلف لیگیت هستند که در مطلب بالا به اجمال به آنها اشاره شد.تحقیقات چند ساله بر روی نتایج حاصله ازاین روش برتری خاصی در نتیجه نهایی ارتودنسی در مقایسه با براکتهای سنتی  نشان نمی دهند.

تصویر زیرنوعی از براکتهای سلف لیگیت ( سیستم دیمون) را نشان می دهد که نوع سرامیکی در فک بالا و نوع فلزی آن در فک پایین نصب شده است.در براکتهای سلف لیگیت اورینگ استفاده نمی شود و سیم توسط مکانیسم قفل شونده خود براکت در داخل براکت نگهداری می شود.