اورجت

در وضعیت نرمال دندانهای قدامی فک بالا باید حدود ۲ میلیمتر جلوتر از دندانهای فک پایین قرار گیرند. در صورتی که دندانهای فک بالا بیشتر از ۲ میلیمتر از دندانهای فک پایین فاصله داشته باشند اصطلاحاً گفته می شود که بیمار دارای اورجت افزایش یافته است. دلیل این امر می تواند مشکل فکی (رشد بیش از حد فک بالا یا کاهش رشد فک پایین و یا ترکیبی از هر دو) و یا مشکل دندانی (جلو زدگی دندانهای قدامی فک بالا و یا عقب قرار گرفتن دندانهای قدامی فک پایین و یا ترکیبی از هر دو) و یا ترکیبی از مشکلات فکی و دندانی باشد.

عوامل به وجود آوردنده اورجت غیر نرمال:

عادات دهانی مثل مکیدن انگشت، لب و  زبان می تواند به ایجاد این مشکل کمک نماید. وجود اورجت زیاد باعث افزایش ریسک ضربه و آسیب به دندانهای قدامی  فک بالا می گردد. در صورت وجود مشکلات فکی و اسکلتی می بایست بر اساس نوع مشکل اقدام به درمان کرد. اگر مشکل فکی و اسکلتی مربوط به جلو بودن فک بالا است، باید فک بالا به عقب برده شود. اگر مربوط به عقب بودن فک پایین است، فک پایین به جلو آورده شود و اگر مربوط به هر دو فک است، هم فک بالا به عقب و هم فک پایین به جلو آورده شود.

اگر مشکل مربوط به دندانها است به گونه ای که دندانهای قدامی فک بالا به مقدار زیادی به سمت جلو آمده اند باید دندانهای فک بالا به عقب برده شود و اگر دندانهای قدامی فک پایین عقب هستند، باید آنها را به جلو آورد و اگر ترکیبی  از هر دو مشکل فوق است، باید هم زمان دندانهای هر دو فک تصحیح شود. اگر مشکلات مربوط به ناهنجاری فکی و اسکلتی است، می بایست درمان قبل از بلوغ انجام شود. بسته به نوع مشکل استخوانی زمان مناسب مراجعه جهت درمان، بین ۷ تا ۱۱ سالگی می تواند متغیر باشد که تعیین زمان مناسب درمان پس از معاینه حضوری توسط ارتودونتیست قابل تعیین است. در غیر این صورت اگر بیمار بعد از بلوغ مراجعه نماید، احتمال نیاز به جراحی فک به همراه ارتودنسی وجود دارد. در صورتی که مشکل دندانی باشد به شرطی که مشکلات لثه ای وجود نداشته باشد، می توان ناهنجاری بیمار را در هر سنی درمان نمود. لذا به شرط سلامت لثه و بافتهای نگهدارنده دندان سن بیمار عمل تعیین کننده ای در انجام درمان ارتودنسی در ناهنجاریهای دندانی نیست.